บทที่ 42 ชอบลูกสาว

โชคดีที่โรนัลด์แค่เดินมาส่งเธอถึงหน้าประตูบ้านโดยไม่ได้เข้ามาข้างใน

อเดลีนถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อกลับมาถึงบ้าน แม้ว่าแขนของเธอจะยังคงปวดตุบๆ อยู่ก็ตาม

เมื่อนึกถึงเรื่องที่ถูกขังไว้ในห้องน้ำเมื่อตอนกลางวัน เธอก็รู้สึกท้อแท้ใจขึ้นมาเป็นระลอก

ตลอดชีวิตในวัยเรียน เธอไม่เคยตกเป็นเป้าหมายแบบนี้มาก่อน ...